Rozdział II

Maciek wszedł do jej pokoju, gestem pokazała mu że ma usiąść na łóżko ona usiadła obok niego.

- A więc o co chodzi ? - spytała się go.

- To dla mnie bardzo trudne. - oznajmił jej.

- Wal śmiało, mi możesz powiedzieć, a nawet musisz. - uśmiechnęła się.

- Pokłóciłem się z bratem, i to nie o byle co. Kuba jest zazdrosny o to że ja dostałem się do kadry która będzie jeździć na zawody Pucharu Świata. No i trochę przesadziłem mówiąc mu że jest kiepskim skoczkiem bez żadnych dobrych perspektyw na przyszłość. - kiedy mówił wzrok utkwiony miał w podłodze.

- Jak na to zareagował?

- Był wściekły, powiedział mi że nie chcę mnie znać. Później już go nie widziałem, pojechał do Krakowa. To było trzy dni temu, a ja nadal o tym myślę, nie potrafię się na niczym skupić. Boję się że podczas jutrzejszych kwalifikacji nie będę potrafił się skupić i nie skoczę tak daleko jak bym chciał.

- Nie sądzisz że powinieneś z nim porozmawiać? Jeśli tego nie zrobisz nadal będziesz o tym myśleć, a to będzie hamować twój dalszy rozwój w sporcie który tak kochasz. Wiem że to jest trudne ale uważam że powinieneś do niego zadzwonić teraz.

- Teraz ? - zapytał zdziwiony.

- A kiedy chcesz to zrobić jak nie teraz? Jutro masz kwalifikację, musisz to zrobić dziś żeby jutro oddać dobry skok.

- Tak, masz rację. - po czym wyciągnął telefon, znalazł kontakt o nazwie Kuba i przyłożył go do ucha.

Rozmawiali przez jakieś 20 minut, a Marta przysłuchiwała się tej rozmowie z zaciekawieniem. Wywnioskowała że się pogodzili, bo Maciek pod koniec powiedział bratu. '' Kolorowych snów braciszku''.

- No i jak? - zapytała się go z uśmiechem na twarzy.

- Pogodziliśmy się, dobrze że kazałaś mi do niego zadzwonić. - również się uśmiechnął.

- No to dobrze. - po czym wstała. - A teraz wynocha mi z tego pokoju, jestem zmęczona, muszę się wyspać bo jutro trzeba wcześnie wstać, tobie też to radzę zrobić. - uśmiechnęła się i wskazała mu drzwi.

- Dziękuje, dobranoc. - powiedział Maciek i pomachał jej na do widzenia.

*

- O matko to już ta godzina?! - szybko wstała, pobiegła do łazienki umyła się i ubrała coś cieplejszego bo po śniadaniu od razu mieli jechać na skocznię. Chwyciła kurtkę i torebkę i zbiegła po schodach do stołówki.

- O, jesteś. Myśleliśmy już że będziemy musieli po ciebie iść. - powiedział Kubacki szczerząc do niej zęby.

- Jak widzisz sama sobie poradziłam. - odpowiedziała mu odwzajemniając uśmiech.

Chwyciła dzbanek z kawą, spojrzała na stolik po drugiej stronie stołówki, nie mogła oderwać oczu od tego chłopaka.

- Marta, co ty robisz?! Kawa ci leci na spodnie. - Stoch patrzył na nią z rozwartymi oczami.

- Co? Och, niezdara ze mnie. Zaraz wracam, skoczę tylko do pokoju i przebiorę te spodnie. - powiedziała chłopakom, chwyciła tylko kanapkę z talerza Kota i uciekła na górę.

- Co to było, czekajcie na co ona patrzyła? - powiedział Miętus, wszyscy utkwili wzrok w stolik na który przed chwilą zagapiła się ich pani psycholog.

- Nie! - krzyknął Hula.

- Tak. - odpowiedział mu spokojnie Kot.

*

20 minut później byli już w drodze na skocznie. Marta cały czas myślała o tym chłopaku ze stołówki.

- Trenerze, gdzie my jedziemy? Przecież to nie jest droga na skocznię. - zapytał zdumiony Żyła.

- Zapomniałem wam wczoraj powiedzieć o spotkaniu wszystkich skoczków i ich ekip z Hofer'em. - odpowiedział mu trener patrząc na wszystkich.

- To czyli gdzie jedziemy? - zapytał się spokojnie Miętus.

- Do jakiegoś centrum sportu, tam będzie krótkie spotkanie a zaraz potem jedziemy na skocznię.

*

15 minut później weszli na wielką salę gdzie stało pełnych pustych krzeseł a na nich stała puszka Red Bull'a.

- Chodźcie tu, to jest nasz rząd. - powiedział do swojej ekipy Kruczek.

Faktycznie, na każdym krześle we wskazanym rzędzie przez trenera była kartka z napisem Poland. Wszyscy usiedli, niektórzy otworzyli puszki z napojem, a ci którzy nie mieli ochoty na picie odłożyli puszkę pod krzesło. Sala powoli się wypełniała i o godzinie 10.00 zaczęło się.

Na samym przodzie na środku sali stał długi stół przy którym stało jedno krzesło. Wszedł mężczyzna w średnim wieku, kiedy się pojawił wszyscy zebrani wstali i zaczęli mu klaskać. Marta też to zrobiła choć nie wiedziała dlaczego wszyscy tak przywitali entuzjastycznie faceta.

Mężczyzna zaczął mówić po angielsku, mówił coś o sposobie przyznawania punktów w tym sezonie, przedstawił terminarz konkursów Pucharu Świata, była znudzona i powoli zaczynały się jej zamykać oczy, wzięła napój który stał pod jej krzesłem i go otworzyła. Wypiła kilka 'łyczków'. Nic to nie pomogło nadal chciało się jej spać, ziewnęła. Zrobiła to dosyć głośno ponieważ wszyscy zebrani utkwili w niej wzrok, powiedziała po cichu przepraszam. Wszyscy prócz jednej osoby przestali na nią patrzeć. Znowu, poczuła dziwne ukłucie w sercu, i cichy głosik w jej głowie, niech przestanie na mnie patrzeć. Zrobił to.

*

Już 40 minut później byli na skoczni, udali się do małego drewnianego domku.

- Marta, mogłabyś wyjść? - zapytał się jej Stoch. - Musimy się ubrać w kombinezony. - dodał jej z uśmiechem.

- Jasne, pójdę trochę pospacerować. - uśmiechnęła się do Kamila i wyszła z domku.

Nie była jedyną dziewczyną która spacerowała po miasteczku skoczków. Widocznie nie tylko ona została wygoniona na zewnątrz przez chłopaków. Idąc uśmiechnęła się do niej niska blondynka z długimi włosami, również się uśmiechnęła i poszła dalej. Po 15 minutach spacerowania z domków powoli zaczęli wychodzić skoczkowie przebrani w kombinezony. Większość z nich kierowała się w stronę skoczni.

- No to do zobaczenia później.- uśmiechnął się Kubacki i poszedł na górę.

- Powodzenia! - krzyknęła i dalej spacerowała.

*

- Dobra robota chłopaki, mam nadzieję że zawsze będziecie się kwalifikowali w wszyscy do konkursu. - powiedziała chłopcom kiedy już wszyscy zasiedli do stołu w stołówce i zaczęli jeść obiado-kolacje.

- Widzieliście jak Gregor zmaścił. - rzekł Żyła do wszystkich przy stoliku. - Hehe.

Wszyscy prócz Marty zaczęli się śmiać.

- Kamil, nasz mistrzu. Czy masz ochotę na surówkę z pora i marchewki. - zapytał się szczerząc zęby Stocha Kubacki.

- Nie, dziękuję. Jestem już pełny, pójdę już na górę. - oznajmił Stoch wszystkim przy stoliku. - Dobranoc

- Dobranoc. - powiedziała mu Marta. - Wiecie co ja chyba też pójdę już spać, jutro trzeba znowu wcześnie  wstać a tym razem nie chcę zaspać. - Dobranoc chłopaki.

Kiedy chciała już wchodzić do pokoju ktoś ją zatrzymał.

- Marta, chciałem ci podziękować. Poszło mi dziś bardzo dobrze, a gdyby nie ty pewnie bym zmaścił tak samo jak Gregor.

- Maciek, ja ci tylko kazałam zadzwonić do brata. To tylko twoja zasługa.

- Tak, tak. Ja wiem swoję.- uśmiechnął się do niej Maciek . - Dobranoc.

- Dobranoc! - krzyknęła odchodzącemu Kotowi.

Po wejściu do pokoju okazało się że nie wzięła ze sobą bluzy ze stołówki. Nie miała innego wyjścia

musiała tam wrócić. Przy stoliku przy którym siedziała razem z chłopakami nikogo już nie było, na szczęście bluza nadal wisiała na krześle. Chwyciła ją, spojrzała na drugi koniec stołówki. Prz stoliku po drugiej stronie siedziało kilku mężczyzn, widocznie humor im dopisywał bo głośno się śmiali. Znowu jej wzrok przeniósł się na chłopaka którego widziała rano na śniadaniu i podczas spotkania z Hofer'em. Chłopak również na nią spojrzał. Wybiegła, i dwie minuty później już siedziała na łóżku w swoim pokoju.

- Dlaczego on na mnie tak działa? - zapytała samej siebie.

Usłyszała pukanie do drzwi, gdy otworzyła drzwi zobaczyła przed sobą twarz Maćka.

- Znowu chcesz porozmawiać? - zapytała się go mrużąc oczy.

- Nie, nie tym razem. - uśmiechnął się do niej i pocałował ją w policzek. Odszedł.

Dziewczyna zamknęła drzwi. Nadal nie mogła uwierzyć w to co się stało.

- To było dziwne.

_____________________________________________________

Nie jest ten rozdział taki jaki chciałam. Nadal muszę popracować nad swoim pisaniem. :)

Liczę na komentarze, każdy jest dla mnie wskazówką co muszę zmienić w swoim pisaniu :) 

Dziękuję tym osobom które czytają moje wypociny. :]