Rozdział IV

Próbowałam się skupić, ale nie szło. Oni byli gorsi niż dzieci z przedszkola, zamknęłam laptopa. Popatrzyłam na nich, i po chwili cały gniew na nich, odpłynął. Nie dokończyłam tego co miałam do zrobienia, trzeba było na początku zająć się opracowywaniem wywiadu z Maćkiem, postanowiłam że zrobię to już w Kussamo. Kamil biegał po samolocie uciekając przed Piotrkiem, który miał założony swój kask na głowie. Maciek i Stefan grali w karty, a Dawid i Krzysiu? Dawali koncert ludziom zgromadzonym na pokładzie samolotu.

- Jaaaa, uwielbiam ją, - śpiewał Miętus.

- Onaaa, tu jest i tańczy dla mnie. - Kubacki wskazał na mnie.

Udałam że tego nie widzę, ale po chwili Dawid podbiegł do mnie, i wyciągnął mnie na środek. Stałam, i się na niego patrzyłam. Maciek i Stefan przestali grać, Kamil i Piotrek przestali biegać. Wszyscy się na mnie gapili, a ja? Stałam i się śmiałam, a po chwili tańczyłam coś co przypominało ' taniec połamaniec '.

Po godzinie, wylądowaliśmy. Już czekał na nas bus, który miał nas zawieźć do hotelu.

*

Kiedy kierowałam się do swojego pokoju, zatrzymał mnie Maciek. Byłam lekko zaskoczona, ale też ciekawa czego ode mnie chcę. Spojrzałam na niego, był dziś wyjątkowo uśmiechnięty.

- Dziś wieczorem, jest impreza u nas w hotelu, oczywiście bez alkoholu bo jutro kwalifikację.

- Iiii, jestem zaproszona tak.- zapytałam się zaskoczona.

- Oczywiście że tak, jesteś przecież członkiem naszej ekipy. Nie widzimy tej imprezy bez ciebie. - odpowiedziała z zadziornym uśmieszkiem na twarzy.

- Ok, przyjdę. Tylko o której? - zapytałam się podekscytowana.

- O 19, impreza może trwać najdłużej do 12 w nocy, trener się nie zgodził na dłuższe tańcowanie.

- Będę o wyznaczonej godzinie, a więc do zobaczenia.

Po wejściu do pokoju, już myślałam o zbliżającej imprezie. Zastanawiałam się co ubiorę, jak się umaluję i jak będą wyglądały moje włosy. Na początek wzięłam jednak długi prysznic, który po długiej podróży był wskazany. Następnie uszykowałam sobie coś do ubrania, była to klasyczna mała czarna i nie pasujące do niej brązowe buty na koturnie, no cóż gustu to ja nigdy dobrego nie miałam. Włosy spięłam w kok, a następnie nałożyłam na siebie lekki makijaż. I tak, o godzinie 18.55 byłam gotowa by wyjść z pokoju. Nie wiedziałam gdzie mam iść, bo zapomniałam się spytać Maćka gdzie dokładnie będziemy się bawić. Ale odgłosy muzyki, pomogły mi znaleźć hotelowy bar. Z polskiej kadry, nie zauważyłam tylko Piotrka, byłam lekko zaskoczona. Żyła był typowym imprezowiczem, ale pomyślałam że jeszcze przyjdzie i już o tym nie myślałam. Podeszłam do miejsca gdzie siedzieli chłopcy, każdy w ręku trzymał szklankę z tajemniczym napojem. Spojrzałam na nich z przymrużonymi oczami.

- To tylko sok! - krzyknął Titus, chyba zauważył że coś podejrzewam.

- Tylko sok? Może każdy z was pozwoli mi spróbować tego soku.

- Ohh, no dobra. Ale to tylko ten jeden, więcej nie wypijemy. - odpowiedział Kamil.

- Jeśli wypijecie jeszcze jednego drinka, to nie myślcie że o tym nie powiem trenerowi. - powiedziałam im. Wszyscy zgodnie pokiwali głowami, co uznałam za odpowiedź że więcej pić nie będą. Usiadłam na kanapie, akurat na tej na której siedzieli Kamil i Stefan było wolne miejsce, więc wcisnęłam się pomiędzy nimi. Zauważyłam że całe towarzystwo się na mnie gapi, zapadła niepokojąca cisza.

- A więc jakie nastawienie przed jutrzejszymi kwalifikacjami? - zapytała się ich.

- Bojowe! - krzyknął Hula.

Wszyscy, nawet ja wybuchnęliśmy śmiechem.

- No nie. - westchnął Kamil.

- Co się stało? - zapytałam się go.

- Zobacz kto przyszedł. - wskazał na drzwi. Od razu ich rozpoznałam, reprezentanci Norwegi w skokach narciarskich. Spojrzeli się na nas stolik, ale tylko Tom się do mnie uśmiechnął.

- Nie rozumiem tu czegoś, czemu wy ich nie lubicie. - zapytałam się Kamila.

- Mamy swoje powody. - odrzekł.

DJ, puścił bardzo energiczną piosenkę, zaczęłam ruszać ramionami. I tylko czekałam na to, aż któryś zaproponuję mi wspólny taniec, ale nikt się do tego nie kwapił. Byłam wściekła, po co zapraszali mnie na imprezę skoro nikt nie chciał ze mną tańczyć. Wstałam, i skierowałam się ku drzwiom łazienki. Ale ktoś mnie zatrzymał.

- Może zatańczymy. - uśmiechnął się do mnie.

- Oczywiście, a mogę się zapytać jak masz na imię? - zapytałam się dość wysokiego bruneta.

- Andreas Stejrnen jestem.

- Miło mi, Marta Grześkowiak jestem. - uśmiechnęłam się do niego, i po chwili już ze sobą tańcowaliśmy. Był to bardzo pozytywny chłopak, bardzo szybko znaleźliśmy wspólny temat. Oboje kochaliśmy tenis.

- Odbijany! - krzyknął Maciek.

Pech chciał, że DJ puścił wolną muzykę. Starałam się uśmiechać, ale nasze ciała były bardzo blisko siebie, marzyłam by ktoś uwolnił mnie od tych męczarni, ale niestety nikt się do tego nie kwapił. Kiedy skończyła się piosenka, uciekłam od młodego Kota pod pretekstem pójścia do łazienki, była pusta kiedy weszłam. Ale po chwili wszedł do niej nie kto inny jak Tom Hilde.

- Widzę że nie bawisz się, tak jak byś chciała.

- Skąd wiesz? - zapytałam się go zaciekawiona.

- To widać. - odpowiedział. - Może zechcesz ze mną zatańczyć?

- Oczywiście. - odpowiedziałam mu uśmiechnięta. Chwycił moją rękę i już po chwili razem tańczyliśmy na parkiecie. Było coś w tym chłopaku, nie potrafiłam tego opisać. Było wspaniale, ale wszystko nie mogło wiecznie trwać, o 23 Norwescy skoczkowie musieli się udać do pokoju, przetańczyłam z Tom'em cały wieczór byłam wymęczona i zdecydowałam że też już pójdę do siebie. Zauważyłam że nadal nie ma Piotrka, musiałam się dowiedzieć co się stało. Podeszłam do stolika, przy którym siedzieli chłopcy.

- Gdzie jest Piotrek. - zapytałam pierwszego z brzegu Krzyśka.

- U siebie w pokoju, powiedział że nie ma ochoty dziś imprezować bo źle się czuje. - odpowiedział mi nawet na mnie nie patrząc.

Czy mówiłam już, że byłam na nich wściekła? Kiedy odeszłam, usłyszałam dziwne szepty, i byłam pewna że to o mnie mówią. Zignorowałam to, teraz było najważniejsze to, by porozmawiać z Piotrkiem, i dowiedzieć się co naprawdę się stało. Nie wierzyłam w to, że Żyła się źle czuję. Szybko odnalazłam, pokój który Piotrek dzielił z Maćkiem. Zapukałam, nikt nic nie odpowiedział. Nacisnęłam na klamkę, drzwi były zamknięte. Nie zważałam na to że jest cisza nocna, i zaczęłam walić pięściami w drzwi.

- Piotrek, otwieraj! To ja Marta! - po chwili drzwi się otworzyły, stał w nich w Piotrek, ale nie był to ten którego znałam. Był blady, i było widać że płakał. Weszłam do środka, spojrzałam na niego.

- Proszę, powiedz mi co się stało. - popatrzyłam się na niego błagalnym wzrokiem.

- Nie chcę o tym mówić, zostaw mnie Marta. - otworzył drzwi, i tak po prostu mnie wygonił.

Nie wiedziałam co robić, byłam ich psychologiem, a nie potrafiłam z nim porozmawiać. Po raz pierwszy, uświadomiłam sobie że nie nadaję się do tej pracy. Kiedy znalazłam się w swoim pokoju, od razu rzuciłam się na swoje łóżko. Chciało mi się płakać. Ale nie było mi to dane, musiałam się ogarnąć, ponieważ usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam je.

- Andreas?- zapytałam.

- Nie, święta Pelagia. Płakałaś? - zapytał się mnie.

- Może, nie ważne. Skąd wiedziałeś gdzie mam pokój?

- Od Tom'a.

- A on skąd wiedział. - zapytałam się go.

- Śledził cię. - odpowiedział mi uśmiechnięty.

- A tak naprawdę, to co tu robisz?

- Lubię szczerze porozmawiać, i uznałem że jesteś do tego odpowiednią osobą.

- Ja naprawdę z chęcią bym z tobą porozmawiała, ale nie mogę. Jestem zmęczona, ale co powiesz na kawę. Jutro?

- Nooo, no dobra.- odpowiedział.
- A więc jutro, po kwalifikacjach? - zapytałam się.

- Jesteśmy umówieni. To dobranoc.

I wyszedł, zostałam w pokoju sama. Nadal się martwiłam o Piotrka. Ale teraz myślałam tylko o śnie, rozebrałam się i poszłam spać. 

_________________________________________________________________

Po długim braku weny, akurat dziś mnie naszła :D 

Bardzo dziękuję Kindze i Paulinie, które podsunęły mi pomysł na ten rozdział :) 

Mam nadzieję że rozdział się wam spodoba. 

Wiem, że wiele muszę jeszcze zmienić w swoim pisaniu. Staram się, i myślę że z rozdziału na rozdział jest coraz lepiej. Dziękuje osobom które czytają to coś :D I tym którzy obserwują mojego bloga, jest już was ośmiu :D 

papa. :*