Rozdział V

Ed Sheeran - Give Me Love ♪ 

Przespałam śniadanie, była już 10. Polska kadra, już trenowała na sali gimnastycznej. Postanowiłam że tam pójdę, po porannym czynnościach w łazience ubrałam się w dres, i pobiegłam na salę która znajdowała się, po drugiej stronie ulicy. Chłopcy już dawno byli po rozgrzewce, i teraz wykonywali jakieś ćwiczenia, których nie potrafię nazwać. Spojrzałam na Piotrka, nadal nie był w humorze. Chyba nikt tego nie zauważył, niestety. Wiedziałam że muszę coś z tym zrobić, podeszłam do trenera, przywitałam się z nim, i od razu wyjaśniłam mu o co chodzi.

- Oczywiście, rozumiem. Zaraz go zawołam, i pójdziecie do hotelu. - powiedział trener.

- Piotrek ma wrócić na trening, czy po rozmowie ma zostać już u siebie. - zapytałam się Łukasza.

- Nie musi już tu wracać, lepiej żeby po takiej rozmowie już nie trenował. - odpowiedział mi.

5 minut później, już szłam z Piotrkiem do hotelu, nie był z tego powodu najwyraźniej zadowolony, bo coś mamrotał pod nosem. Piotrek wolał chyba rozmowę u siebie w pokoju, bo prosił mnie żebyśmy tam się udali. Zgodziłam się, po chwili już siedzieliśmy na jego łóżku. Wzrok miał wbity w podłogę, za chwilę miałam się dowiedzieć o co chodzi.

- Piotrek, wiem że to jest trudne. Ale musisz mi wszystko powiedzieć, najważniejszy jesteś ty.- mówiąc to, spoglądałam się w jego oczy.

- Wiem, i chcę już mieć to z głowy. Czy mogę już zacząć opowiadać, co i jak? - zapytał się mnie.

Skinęłam lekko głową.

- Moja żona Justyna ona, ona chcę się ze mną rozwieść. - z jego oczu popłynęły łzy. - Uważa że mało czasu przebywam z nią i z dziećmi.

- Próbowałeś z nią rozmawiać, to śmieszne. Czy ona nie rozumi, że musisz trenować, że musisz jeździć na obozy przygotowawcze. Chyba wiedziała, w co się pakuję biorąc ciebie za męża. Możesz dać mi jej numer telefonu. - zapytałam się go.

- Na co? - zapytał się przez łzy.

- Muszę z nią porozmawiać, przecież tego tak nie można zostawić. Najlepiej będzie jak tu przyjedzie. - oświadczyłam mu.

- To jest zły pomysł, nie będzie zadowolona z faktu że powiedziałem tobie co się dzieje w naszym życiu.

- Zły pomysł? Przypominam ci że jestem psycholog kadry, i waszym obowiązkiem jest zwierzać mi się. - odrzekłam mu.

- Dobrze, jeśli tak nalegasz. To ci podam ten numer. - już tak nie płakał, ale nadal był blady.

Piotrek naskrobał mi numer telefonu na kartce, i mi go podał. Chwilę się porozglądał po pokoju, i wyszedł. Zostawił mnie samą, próbowałam go zawołać żeby zakluczył pomieszczenie, ale Piotrek już szedł ulicą. Widocznie chciał jakoś odreagować, i poszedł na spacer. Usiadłam na krańcu łóżka, spojrzałam na stolik nocny Maćka. Stało na nim zdjęcie, dość młodej kobiety. Była śliczna, czy była to dziewczyna młodego Kota? Nie byłam pewna, nie wiedziałam że ma dziewczynę. A wszystko wskazywało, na to że jednak jest zajęty. Zdałam sobie sprawę, że nie mogę tak siedzieć w czyimś pokoju. Zadzwoniłam po obsługę hotelu, aby ci zakluczyli pomieszczenie. Kiedy znalazłam się u siebie, postanowiłam zadzwonić do żony Piotrka. Wystukałam numer telefonu, i czekałam na to aż ktoś się odezwie. Po kilku sygnałach, usłyszałam ciepły głos młodej kobiety.

- Halo? Z kim rozmawiam. - zapytała się.

- Jestem Marta Grześkowiak, psycholog Polskiej kadry skoczków narciarskich. - przedstawiłam się i czekałam aż pani Żyła, się odezwie.

- O co chodzi? - zapytała się, tym razem dosyć chłodno.

- Rozmawiałam przed chwilą z pani mężem, uważam że powinna pani tu przylecieć. Piotrek nie jest w zbyt dobrym stanie psychicznym. - odpowiedziałam jej, jak najuprzejmiej.

- Nie rozumiem, po co mam tu przylecieć. - odpowiedziała.

- Bardzo panią proszę, to dla jego dobra.

- Hmm, niech ci będzie. Postaram się jutro tu być.

- Dziękuje, i do zobaczenia.

Puk, puk, puk, puk, puk, puk.

Ktoś dobijał się do moich drzwi. Nie chciało mi się dziś, nic robić. Ale wstałam, i otworzyłam te nieszczęsne drzwi. Przed moimi oczami, ukazała się postać dwóch mężczyzn. Trochę ich już znałam, stali tak i uśmiechali się do mnie. Nie chciałam być niegrzeczna, więc wpuściłam ich do pokoju.

- Jaki jest powód, dla którego mnie tu odwiedziliście. - zapytałam się ich.

- Wracaliśmy z treningu, i tak jakoś mieliśmy ochotę cię odwiedzić. - odpowiedział Tom.

- Mamy trochę czasu do kwalifikacji, co byś powiedziała na spacer. - zapytał się Andreas.

- Spacer powiadasz, jedna dziewczyna i dwóch facetów chodzących po miasteczku, nie wydaję się wam to trochę dziwne?

- Nie. - pokręcił głową Hilde.

- Wiecie co, chętnie bym z wami poszła. Ale mam trochę pracy papierkowej, więc będę wolna dopiero po kwalifikacjach. A już obiecałam komuś kawę. - mrugnęłam oczkiem do Stjernen'a.

- Szkoda, no to innym razem. - odpowiedział Tom.

- Do zobaczenia Marto. - Tom i Andreas wyszli z pokoju. A ja wzięłam się za pracę, opracowywanie wywiadów. I za pisanie raportu. Dopiero, gdy usłyszałam pukanie do drzwi, doszłam do wniosku że jest już grubo po 19. Otworzyłam drzwi, był to Andreas. Był ubrany, nienagannie. A ja? Wyglądałam okropnie, zaprosiłam go do środka, chwyciłam sweter i jakieś spodnie. Szybko przebrałam się w łazience, założyłam swoje buty Emu oraz płaszczyk. I byłam gotowa do wyjścia, szliśmy ulicami Kussamo jakieś 15 min. Dużo rozmawialiśmy, Andreas zaprowadził mnie do bardzo przytulnej kawiarni. Usiedliśmy przy wolnym stoliku, zamówiliśmy dwie kawy. Zapadła cisza, czyżby skończyły się nam tematy do rozmowy.

- Jak ci poszły kwalifikację?

- Całkiem nieźle, całej naszej kadrze dobrze poszło. A co się stało waszym chłopakom.

- Nie rozumiem. co się stało. - zapytałam, ze zdziwieniem.

- To ty nie wiesz, kompletnie dziś zawalili. Owszem, ten wasz Kamil,Maciek i Piotrek wezmą udział w konkursie, ale tylko dlatego że są w pierwszej dziesiątce w generalce, ale ich skoki były słabe. - odpowiedział mi.

Czy to możliwe że to z mojej winy, rozumiem niedyspozycję Piotrka. Ale reszta? Czułam się winna, może byli na mnie wściekli za wczoraj? Nie! To nie może być prawda, po prostu mieli słaby dzień.

- O czym tak myślisz? - zapytał się.

- Wiesz co, powoli zaczynam tęsknić za krajem. Tęsknie za rodziną, za przyjaciółmi. - łzy poleciały mi z oczu, zauważył to.

- Nie rozklejaj mi się, Marta no weź. Będzie dobrze, może już stąd pójdziemy, może masz ochotę na spacer?

- To dobry pomysł, świeże powietrze dobrze mi zrobi. - odpowiedziałam mu.

Andreas zostawił na stoliku 10 euro, wyszliśmy z kawiarni. I wtedy stało się coś czego się nie spodziewałam, Norweg otarł moje łzy dłonią, a następnie pocałował mnie w policzek. Nie był to zwykły pocałunek, wyczułam w nim coś wyjątkowego. Uśmiechnęłam się, wróciliśmy do hotelu a Andreas odprowadził mnie do pokoju. Może zbyt wiele się nie wydarzyło tego wieczoru, ale i tak czułam się cudownie. Zdałam sobie sprawę że powinnam zanieść gotowy raport do trenera Kruczka, miałam jeszcze trochę do czasu ciszy nocnej więc chwyciłam pendrive'a i wyszłam z pokoju. Z pokoju Miętusa i Kubackiego słychać było dosyć wyraźnie jakąś rozmowę. Nie lubię podsłuchiwać, ale to było silniejsze ode mnie.

- Ona do nas nie pasuję, po co ona z nim poszła do tej kawiarni.

- On ją pocałował, widziałem to.

- Nie wierzę że, ona mogła to zrobić.

- Chłopie, mam zdjęcia.

- Tak, wiem. Ale my też nie zachowujemy się fair, ona nie zna całej prawdy.

- I lepiej żeby nie wiedziała.

- Ona się musi tego dowiedzieć.

Nie mogłam tego dalej słuchać, doskonale wiedziałam kto to był. Śledzili nas? To chore, dlaczego oni nie chcą mi powiedzieć prawdy? Dlaczego?!

_________________________________
I jest, kolejny rozdział :D Może się wiele w nim nie działo, ale chciałam dziś coś dodać. Mam nadzieje że się spodoba :) Dziękuje za każdy komentarz :>

enjoy. !